Granice parku Corcovado na półwyspie Osa.

Fikus dusiciel zwykle przylega do pnia drzewa swojej ofiary i próbuje ją opleść. Czasami jednak, rozrasta się w zupełnie inny sposób i wygląda jak system lian pnących się z drzewa na drzewo z opadającymi korzeniami. Bywa, że ta sama roślina rośnie na kilku drzewach obejmując swoim zakresem spory obszar.

Większość żab w tropikach to zwierzęta nocne. Nawet w ciągu dnia ciężko je dostrzec ponieważ mają bardzo dobry naturalny kamuflaż.

Żaba z rodziny drzewołazów (Oophaga granulifera) podobna do drzewołaza karłowatego (Oophaga pumilio) ale o znacznie ograniczonym zakresie występowania. Żyje tylko w południowo zachodniej Kostaryce i północno zachodniej Panamie. Z powodu małej powierzchni występowania i spadającej liczebności jest gatunkiem narażonym na wyginięcie. Żaba ta posiada trucizny na swojej skórze wraz ostrzegawczym ubarwieniem dlatego jak większość drzewołazów jest gatunkiem dziennym. Ich dieta składa się do 86% z małych mrówek. Mrówki używają jadu do unieruchomienia swojej ofiary i drzewołazy posiadają parę z ich toksycznych substancji w wydzielinie na swojej skórze.

Ten gatunek drzewołaza (Oophaga granulifera) jest bardzo mały, oscyluje pomiędzy 19 a 23 mm. Dosłownie w całości mógłby usiąść na paznokciu mojego kciuka. Ich środowisko to wilgotny las deszczowy w pobliżu rwących potoków. Samce są bardzo terytorialne i przez kilka tygodni broną swojej przestrzeni nawołując samice.

Te żaby mają bardzo ciekawy proces rozmnażania. Po zalotach samiec zapładnia jaja i następnie pilnuje je przez tydzień polewając je swoim moczem utrzymując odpowiednią wilgotność. Po około tygodniu powraca samica i zamieniają się rolami. Samica zabiera je pojedynczo na swoim grzbiecie do małych zbiorników wody, zwykle jakiś wgłębień lub epifitów jak np. bromelie. Następnie pilnuje je doglądając i karmiąc swoimi niezapłodnionymi jajami.

Ropucha olbrzymia (Rhinella marina) także nazywana Aga. Ropuchy te łatwo przystosowują się do nowego środowiska i mają szeroki zasięg w centralnej i południowej Ameryce. Może żyć od 0 do aż 1600 m. n.p.m. Samice są większe od samców i mogą osiągnąć ciężar 1.5 kg. W swojej skórze mają śmiertelną truciznę, która zawiera wystarczająco dużo toksyn by zabić dorosłą osobę.

Drzewołaz złocisty (Dendrobates auratus) jest największym gatunkiem płaza z rodziny drzewołazów o rozmiarze od 30 do 39 mm. Żyją w podszyciu lasu i nie wymagają sąsiedztwa źródła wody w postaci strumieni lub sadzawek ale jak większość płazów są bardzo aktywne po deszczu. Tak jak większość drzewołazów są żabami dziennymi.

Drzewołaz złocisty (Dendrobates auratus). Żaby te są dobrymi wspinaczami i mogą zabrać swoje nowo narodzone kijanki aż do korony drzew gdzie często znajdują malutkie stojące zbiorniki wodne np. w zagłębieniach konarów lub w liściach bromelii.

Pancernik dziewięciopaskowy, pancernik długoogonowy (Dasypus novemcinctus). Jest 20 gatunków pancerników żyjących od południowych stanów USA do południa Patagonii. Wiele z nich ma bardzo mały zakres występowania w odróżnieniu od pancerniaka dziewięcio paskowego, który jest rozpowszechniony w obu amerykach. Pancerniki są nocnymi zwierzętami, które żywią się kopiąc robaki i insekty podczas swoich nocnych wypraw.

Kapucynka czarno-biała (Cebus capucinus) znana także, jako kapucynka właściwa. Nazwa kapucynki pochodzi od czarnej czapeczki w górnej części głowy przypominającej piuskę noszoną przez osoby duchowne i zakonne jak np. Kapucyni. Po małpach człowiekowatych, kapucynki wyróżniają się wysoką inteligencją wśród naczelnych.

Sajmiri rdzawogrzbieta (Saimiri oerstedii). Ten rodzaj małp jest podgatunkiem z rodziny małp Sajmiri. Występuje tylko w zachodniej Kostaryce na półwyspie Osa i P.N San Miguel. Z powodu małego obszaru jej występowania należy do gatunku narażonego na wymarcie.

Wyjec płaszczowy (Alouatta palliata). Wyjce są największymi naczelnymi w Ameryce. Żywią się wyłącznie roślinnością. Ich nazwa pochodzi od głośnego ryku który można najczęściej usłyszeć rano lub wieczorem.

Młode wyjce płaszczowe żyją w grupach do 40 osobników. Robiąc to zdjęcie nauczyłem się już nie pierwszy raz, że stojąc bezpośrednio pod małpami można zostać spryskany moczem lub kałem.

Czarnostrząb leśny (Buteogallus anthracinus). Jest to mieszkaniec nadbrzeżnych obszarów Kostaryki. Żywi się głównie krabami i małymi kręgowcami. Jego doskonałe środowisko to lasy namorzynowe.

Ara żółtoskrzydła lub ara czerwona (Ara macao) jest to rozpowszechniony gatunek w basenie Amazonii i niektórych miejscach Ameryki centralnej.
W Kostaryce naturalnie żyją tylko w Parku Narodowym Carara oraz na półwyspie Osa. Żywią się głównie owocami, orzechami i nasionami.

Ara żółtoskrzydła (Ara macao) jest dość dużym ptakiem, osiągając rozmiary 90cm.
Z uwagi na jego kolorystykę w różnych krajach często trzymany jest w klatkach jako ozdoba domów.

Malachicik purpurowogardły (Lampornis calolaemus).

Malachicik purpurowogardły (Lampornis calolaemus).

Czubacz zmienny (Crax rubra). Są to ptaki naziemne ale potrafiące latać kiedy spłoszone choć najczęściej po prostu uciekają. Samce są czarne a samice brązowe. Są ptakami monogamicznymi i wiążą się w pary na całe życie. Budują swoje gniazda na drzewach.

Czubacz zmienny (Crax rubra).

Tukan czarnodzioby (Ramphastos ambiguus ). Poruszają się w stadach od 3 do 12 osobników. Jest to ciekawe przedstawienie oglądając i słuchając ich podczas tokowania.

Białostrząb duży (Pseudastur albicollis). Jest to popularny ptak drapieżny zamieszkujący lasy tropikalne Ameryki. Często przebywają w towarzystwie małpek kapucynek łapiąc kręgowce, które uciekają kapucynkom. Kiedy fotografowałem tego ptaka przez sekundę myślałem, że uchwycę na jednym zdjęciu z kapucynką.

Dydelf czarnouchy lub oposum (Didelphis marsupialis) jest nocnym zwierzęciem i rzadko jest widywane w ciągu dnia. Przypuszczam, że młode tej samicy były zagrożone i postanowiła je przenieść do bezpieczniejszej kryjówki. Oposy są torbaczami, które trzymają młode w torbie lęgowej. Po 2 miesiącach, kiedy dorastają nie wszystkie mieszczą w torbie i część lęgu musi podróżować przyczepione do sierści matki.

Ostronos białonosy (Nasua narica). Jest to zwierze spokrewnione z szopem praczem. Żyją w grupach do 27 osobników. Często pojawiają się w pobliżu ludzkich zabudowań grzebiąc w śmietnikach za pożywieniem.

Aguti brunatny (Dasyprocta punctata) wygląda trochę jakby skrzyżowanie królika i wiewiórki chociaż, należą do tej samej grupy gryzoni. Aguti są popularne w Ameryce południowej i odgrywają ważną rolę w dystrybucji wielu nasion. Potrafią rozłupać nasiona z którymi inne zwierzęta sobie nie radzą. Aguti są monogamiczne i łączą się w pary na całe życie.

Morpho peleides. Jest to duży (15cm) i bardzo atrakcyjny motyl. Górna strona skrzydeł ma intensywny niebieski kolor z ciemnymi krawędziami. Bardzo trudno go sfotografować ponieważ, kiedy motyl siada składa skrzydła do kupy.

Modliszka.

Jeden z gatunków mrówki wędrownej.

Piłodziób wspaniały (Momotus coeruliceps).

Gorzyk czerwonogłowy (Ceratopipra mentalis). Dimorfizm płciowy u tych ptaków jest wyraźny. Samiec jest czarny z czerwoną główką a samica oliwkowo zielona. Gorzyki czerwonogłowe lubią wilgotny las deszczowy, najlepiej na wysokości pomiędzy 400 a 600m. n.p.m. Podobno Michael Jackson wzorował swój taniec obserwując gorzyki.

Manakin pomarańczowy (Manacus aurantiacus). Jest to endemiczny ptak zachodniej Kostaryki i Panamy. Należy do tej samej grupy co gorzyki. Wytwarza bardzo charakterystyczny i głośny odgłos klikania. Bardzo żałuję, że nie zostałem z nimi dłużej ponieważ mają bardzo interesujące tańce godowe.

Pustelnik długodzioby (Phaethornis longirostris). Jest to dość duży jak na kolibry ptak o rozmiarach 15 cm. Na zdjęciu ptak spijał nektar kwiatu marakui.

Pustelnik długodzioby chociaż jest największym ptakiem w swojej rodzinie waży zaledwie 6 g.

Czapla śniada (Egretta caerulea). Jest to ptak, który zamieszkuje na stałe centralną Amerykę. W wczesnym wieku, młodociane osobniki maja białe upierzenie. W tym okresie młode czaple śniade wchodzą w towarzystwo czapli śnieżnych które jako dorosłe osobniki maja białe upierzenie. Z dorastaniem czaple śniade zmieniają upierzenie na ciemno granatowe i wtedy czaple śnieżne zrywają z nimi znajomości.

Czapla zielona (Butorides virescens). Chociaż, nie do końca zielona to swoje siedliska mają w centralnej i północnej Ameryce. Czaple zielone czasami używają narzędzi takie jak np. przynęty do łapania swojego pokarmu. Potrafią rzucać kawałki chleba, robaków czy insektów na powierzchnie wody, żeby zwabić do siebie ryby.

Nephila clavipes - samiec i samica.